ԱՄՆ-ի հատուկ դեսպանորդ Սթիվ ՈՒիտկոֆը թույլատրելի է համարել Աբրահամի համաձայնագրերի ընդլայնումը, նշելով, որ Հայաստանն ու Ադրբեջանը կարող են միանալ դրանց ապագայում։ «Մենք կարծում ենք, որ շատ, շատ մոտ ենք այդ երկրներում հակամարտությունների վերջնական լուծմանը։ Ես կարծում եմ, որ երկուսն էլ կարող են ցանկանալ միանալ Աբրահամի համաձայնագրերին»,- ասել է Ուիտկոֆը։ ԱՄՆ-ի հատուկ ներկայացուցչի խոսքով՝ սա շատ կարևոր նախաձեռնություն է երկրի նախագահ Դոնալդ Թրամփի համար, և նա հավատում է դրան։               
 

Լյու­ցի­ֆեր­յան հա­յե­լի

Լյու­ցի­ֆեր­յան հա­յե­լի
15.05.2020 | 00:13
Հա­յաս­տա­նը հայ­տն­վել է տե­ղապ­տույ­տի մեջ, և այս վի­ճակն ա­վե­լի վտան­գա­վոր է, քան թավ­շյա հե­ղա­փո­խու­թյունն ու նրա շա­րու­նա­կու­թյու­նը ինք­նին, երբ բո­լորս շատ լավ հաս­կա­նում էինք, որ Նի­կոլն այդ ա­մե­նի հետ ոչ մի կապ չու­նի (չլի­ներ նա, կլի­ներ Կո­կո­լը կամ Ցո­գո­լը). Հա­յաս­տա­նի վրա էր բաց թողն­ված, պայ­մա­նա­կա­նո­րեն ա­սած, Սո­րո­սի մե­քե­նան, ո­րը բաղ­կա­ցած էր ֆի­նան­սա­կան, տն­տե­սա­կան, քա­ղա­քա­կան, թվա­յին բաղ­կա­ցու­ցիչ­նե­րից, և ո­րը պա­տե­րազմ է հայ­տա­րա­րել մարդ­կու­թյա­նը, աշ­խար­հին, տիե­զեր­քին, հո­րի­զո­նա­կա­նու­թյան մեջ` Չի­նաս­տա­նին, Ի­րա­նին, Ռու­սաս­տա­նին, չնա­յած այս ա­մե­նում «ա­մե­նա­հու­զի­չը» տա­րիք ու­նե­ցող Սո­րո­սի ան­հան­գս­տու­թյունն է առ ԵՄ, ո­րը քան­դե­լու հս­տակ նպա­տակ կա, ինչն էլ խոր ու դա­ռը ժպիտ է ա­ռա­ջաց­նում աշ­խար­հի, մար­դու ճա­կա­տագ­րի հան­դեպ:
ՈՒ երբ այս մեծ «խառ­նա­րա­նում» դի­տար­կում ես «փոքր ա­ծու, նսեմ ապ­րուստ» ու­նե­ցող քո երկ­րի չո­բան-բա­յա­թին, սիրտդ լց­վում է աշ­խար­հի, մար­դու նկատ­մամբ ան­հուն սի­րով, ո­րով­հետև հար­ցը բո­լո­րի հա­մար միակն է` հբը կյանքդ ըն­չի՞ ան­ցավ:
Որ աշ­խար­հի մի բուռ տի­րա­կալ­նե­րը ո­րոնք զո­հա­բեր­վող ման­կան ա­րյու­նից ի­րենց հա­մար դե­ղա­հա­բեր են պատ­րաս­տում ու խմում, դրա հա­մար էլ այդ­քան եր­կար են ապ­րում, քան­զի մար­դա­կեր են, և քա­նի որ մար­դա­կե­րու­թյու­նը մար­դա­կե­րու­թյուն է բե­րում, նրանք հի­մա ողջ մարդ­կու­թյան ա­րյունն են հենց այն­պես, ա­ռանց դե­ղա­հա­բի, թա­թա­խում կո­րո­նա­վի­րու­սի բա­ցի­լի մեջ, սպա­սում, որ ի­րենց «ա­րա­րած» կո­րո­նա­վի­րու­սյան հա­մա­կենտ­րո­նաց­ման ճամ­բար­նե­րում մար­դիկ ոչն­չա­նան-պրծ­նեն։ Ընդ ո­րում, մարդն այն­քան ար­ժեք չու­նի այլևս, որ չեն ցան­կա­նում օ­գ­տա­գոր­ծել նրա մաշ­կը, մա­զե­րը, մնա­ցա­ծը, ու­զում են` շուտ վե­րա­նա ու «ան­ցու­մա­յին» այս փու­լում համ­բե­րա­տար սպա­սում են ի­րենց «աստ­ղա­յին ժա­մին», ո­րը կար­ծես թե չպետք է ու­շա­նա։ Այս մա­սին` քիչ ներքևում, հի­մա` մի փոք­րիկ «դե­տա­լի» մա­սին:
Կո­րո­նա­վի­րու­սը ստեղ­ծող տրանս­հու­մա­նի­տար­նե­րը ան­չափ նր­բին կոդ են դրել «կո­րո­նա­յի» տակ. այն պետք է վե­րաց­նի կա­ղե­րին, կույ­րե­րին, խու­լե­րին, հի­վանդ­նե­րին, ծե­րե­րին… Ա­սել է` նրանց, ով­քեր Աստ­ծո, Հի­սու­սի ժո­ղո­վուրդն են, ո­րոնց հա­մար Հի­սու­սը թա­փեց իր ա­րյու­նը, որ­պես­զի կա­ղե­րը քայ­լեն, կույ­րե­րը տես­նեն, հի­վանդ­նե­րը վերց­նեն ի­րենց մահ­ճա­կա­լը ու տուն գնան…
Հա­յե­լա­յին տար­բե­րա­կու­մը հաս­կա­ցա՞ք. սո­րո­սենք ի­րենք են զո­հա­բե­րում, Հի­սուսն ինքն էր զո­հա­բեր­վում. սո­րո­սենք, խմե­լով ե­րե­խա­նե­րի ա­րյան հա­բե­րը, ի­րենք են եր­կա­րա­կեց­վում, Հի­սու­սի ա­րյամբ հա­վատ­քի որ­դի­նե­րը` կույ­րերն ու կա­ղերն են եր­կա­րա­կեց­վում:
Ե՞վ... Եվ շատ պարզ. պետք է ճա­նա­չել ՃՇ­ՄԱՐ­ՏՈՒ­ԹՅՈՒ­ՆԸ, որն էլ կա­զա­տագ­րի մարդ­կու­թյա­նը, կթու­լաց­նի, կոչն­չաց­նի բիլ­գեյթ­սյան, սո­րո­սյան, ռոկ­ֆել­լե­րյան, ռոտ­շիլ­դյան փի­լի­սո­փա­յու­թյունն ու դա­րե­րով մշակ­ված ա­վան­դույթ­նե­րը` աշ­խար­հը ստր­կաց­նե­լու, ի­րենց հար­մա­րեց­նե­լու:
Կար­ծում եք հա­յե­լա­յին չէի՞ն Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի «ես Հի­սուսն եմ», «վեր կաց ու քայ­լիր», «Սո­դոմ-Գո­մո­րը կփրկ­վեր, ե­թե այն­տեղ տա­սը կամ մեկ ար­դար գտն­վեր» ար­տա­հայ­տու­թյուն­նե­րը:
Ինչ է ա­նում նա՞: Կյան­քի է կո­չում տրանս­հու­մա­նի­տար­նե­րի հայտ­նի փի­լի­սո­փա­յու­թյու­նը, շր­ջում է նվի­րա­կա­նու­թյու­նը` իր պատ­կերով, երևույ­թը տա­նում իր տի­րույթ, փոր­ձում է աստ­վա­ծա­յին ա­րար­չու­թյու­նը հա­յե­լաց­նե­լով` իր և սո­րոս­նե­րի կո­դը դնել նրա տակ` բազ­մա­պատ­կե­լով ի­րեն ու ի­րեն­նե­րին:
Նի­կո­լի ձեռ­քով մեր «փոքր ա­ծուի» քան­դու­քա­րա­փը այն­քան էլ այն չէր, որ նա ոտ­նա­տակ ա­րեց բա­նա­կը, ԱԱԾ-ն, ոս­տի­կա­նու­թյու­նը, պե­տու­թյու­նը, կա­ռա­վա­րու­թյու­նը, ե­կե­ղե­ցին, դպ­րո­ցը, ե­րե­խա­նե­րի դաս­տիա­րա­կու­թյու­նը, ըն­տա­նի­քը, ցե­ղաս­պա­նու­թյան հու­շը, գա­ղա­փա­րը…
Նա իր լյու­ցի­ֆե­րյան հա­յե­լիում հա­յոց Հո­գին փոր­ձում է դարձ­նել ո­գի (ո­գի­նե­րը շատ են, նրանք լե­գեոն­նե­րով են շր­ջում):
Թող­նե­լու՞ ենք: Ե­թե` ա­յո, ու­րիշ ոչ մե­կին չմե­ղադ­րենք:
Կար­մեն ԴԱՎ­ԹՅԱՆ
Դիտվել է՝ 6156

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ